Wat een weekend hoor ik mezelf denken. Als enig kind was ik graag op mezelf. Niet alleen omdat ik dan in alle rust een boek kon lezen, maar ook omdat ik het heerlijk vond even niets te hoeven met an
deren. Dit resulteerde in 1 beste vriendin waar ik alles mee deed als ik er wel zin in had, behalve logeren. Slapen deed ik het liefst thuis, in mijn eigen omgeving.
Overprikkeling wordt chaos
Toen Stan en Jens zich aandienden nam ik direct een belangrijke beslissing. Ik zou de moeder worden waarvan alles mocht, altijd vriendjes over de vloer met zoveel mogelijk gezelligheid. Best lastig bleek later toen die drang naar rust aanbleef na mijn jeugd en ik deze later omarmde als mijn eigen hooggevoelige aard. Maar goed, de mannen houden mij geregeld aan mijn belofte. Als hooggevoelig kind met een sterke wil is namelijk niets fijner dan verbinding voelen met je vrienden in je eigen huis en tegelijkertijd alle grenzen opzoeken en kijken of mama dan nog steeds rustig kan blijven.
Dit resulteerde afgelopen weekend in mooie knuffelmomenten, bij elkaar in bed liggen, vragen stellen over wanneer je moet en mag huilen en dus ook de grenzen opzoeken of zoals ik het zou omschrijven overschrijden. Papa werd gekidnapt, Jens werd opgesloten in het washok, de bedden werden afgehaald en gebruikt als vangnet om op te springen en samen een band met allerlei instrumenten vormen zorgde ook voor veel hilariteit. Vooral toen de katten in de kelder vlogen van het lawaai.
Stan had lol dat zag ik, maar ik zag ook zijn stoplicht veranderen van groen naar oranje. Hoe herken ik dat? Wit gezicht, wallen onder zijn ogen, net iets te fysiek worden en niet meer stil kunnen zitten. Net op het moment dat ik besluit de groep even te laten kalmeren roepen ze: we gaan voetballen buiten!!!! Beweging bij overprikkeling kan stress regulerend werken, maar ik was er niet direct gerust op. Mijn innerlijke vrouw aanschouwde het geheel van een afstand en zag dat het goed ging. Ik ging weer naar binnen en verheugde me op een paar rustige minuten. Maar goed, die kwamen niet want Jens en zijn beste vriendje kwamen luid schreeuwend aangerend. Mama!!!! Stan zit in de boom en hij kan er niet meer uit!!!!!! Ik hoor mezelf zeggen dat het wel mee zal vallen, maar als ik het gehuil van Stan in de verte hoor herken ik direct zijn wanhoop. Ik loop mee met de mannen en tref een bang vogeltje in de boom, heel hoog in de boom. Stan is ontzettend bang en verdrietig en durft er niet meer uit. ‘Nou zegt Jens, dat wordt de brandweer bellen want mama is veels te klein om je eruit te krijgen’. Nee toch vraagt Stan angstvallig, de brandweer komt toch alleen voor echte ongelukken en brand?
De innerlijke man
Ik schat de situatie even kort in. De boom is niet zo groot, maar de plek die Stan heeft uitgekozen zit ver boven mijn lengte, voordat ik er erg in heb zie ik de plaatselijke brandweer in minivorm al aankomen. De ladder is te lang om te tillen, dus Jens en zijn vriend hebben hun hoofd door de opening gestoken en dragen ‘m horizontaal naar de boom. Ik zie de spanning steeds meer toenemen bij Stan. Van zijn sterke wil is momenteel niet veel meer over. De ladder is echter ook niet toereikend genoeg en ik merk dat ik zelf ook iets minder overtuigd begin te raken van wat de oplossing kan zijn. Mijn innerlijke man vindt dat ik nu de juiste actie moet ondernemen wil ik niet straks echt sirenes horen, maar dan die van de ambulance. Ineens zien we de auto van papa de straat inkomen. Hij parkeert vlak bij de boom en daar waar ik zijn innerlijk meisje geschrokken zie zijn stapt zijn innerlijke man naar voren. Met ferme stappen klimt hij de ladder op en zegt hij: nou Stan, dat is niet zo handig he? Hoe kan je dat nou doen, straks val je eruit en breek je al je botten! Stan gaat nog harder huilen en roept dat papa stom is! Mijn innerlijke vrouw weet wat nodig is en kijkt haar innerlijke jongetje met compassie aan.
Twee innerlijke jongetjes ontmoeten elkaar
Ik zie het innerlijke jongetje van Stan heel vaak naar voren stappen. Hij is ondernemend, autonoom, altijd nieuwsgierig en neemt graag risico’s. Hij heeft dus voorop gelopen in het plan van de boom bestijgen. Wat nou als je in een boom klimt en je vriendjes kunnen je daardoor niet vinden met verstoppertje spelen en hoe zal het uitzicht zijn als je zo hoog zit? Dit innerlijke jongetje wil ik graag verleiden om uit de boom te komen en dat kan wat mij betreft maar op 1 manier, met mijn eigen innerlijke jongetje. Zeg Stan, wat super stoer dat je helemaal naar boven bent geklommen, wat zie je nu, kan je op het dak van ons huis kijken? Ik zie direct dat hij getriggerd is, de spanning lijkt wat af te nemen. Als je zo naar boven bent gekomen kan je ook weer naar beneden maar ik zie de weg niet. Jij als stoere padvinder wel toch? Ik zie zijn innerlijk jongetje naar zijn innerlijk meisje kijken. Het is en blijft spannend, maar de durf om een stap te zetten is er. Voorzichtig zet hij een stap op de eerste tak onder zich. Zijn ogen zoeken de mijne en ik knik vol vertrouwen naar hem. Hij ziet dat ik er ben en durft ook de volgende voet neer te zetten. Stap voor stap komt jij dichterbij, bereikt de trap en geeft me een enorme knuffel. Als we weer beneden staan komen zijn broer en vriend net aangerend. Grapje! hoor ik Stan zeggen, ik durfde er wel uit hoor maar wilde jullie foppen. Zijn handje voel ik achter mijn rug even aan mijn shirt trekken. Ik moet hard lachen en de kleine mannen vallen elkaar in de armen. ‘Jij moet later acteur worden Stan, zegt Jens….’.