Mijn nieuwe baan als juf, in welke spiegel kijk je dan?

Het is maandag, we staan anders op dan normaal. Waarom? Het Corona-virus houdt ons thuis, geen school, geen sport, geen vrienden om ons heen. Nee, het is allemaal anders. De eettafel is voor de helft ingericht als school. Mijn innerlijke man heeft het allemaal meteen geregeld; bakjes met elk een bestemming. Eentje voor de schriften, een andere voor de boeken. Daarnaast een klein schoolbordje met daarop het rooster en vrolijke bakjes met pennen, potloden en stiften. Ben er zelf heel tevreden over.

Wat heb jij nou gedaan mama??? We schrijven op school met een vulpen. Nou denkt deze moeder, geen lekkende variant op mijn fluwelen stoel, dus we nemen een gewone pen. En waarom hebben we bakjes? Op school hebben we een lade. En wat is dat voor bord? Niets digi’s aan. Goed, we zijn begonnen! Mijn meisje wil het graag gezellig houden met een goede sfeer. Ik kan eindelijk eens kijken of ik toch niet weggelegd ben voor het vak als docent. Nou, het antwoord weet ik binnen een ochtend. Nee mama, zo legt de juf het niet uit!

Jeetje, is Jens al klaar met zijn sommen, ik niet!!!! Is het al pauze? Nou, hier snap ik niets van, dus doe ik het niet. Ik heb trek! Pfff, wat is dit saai!!!!!!

Als ik met de Hooggevoelig + sterke wil pet op kijk naar wat hier gebeurt zie ik veel voorkomende kenmerken waar ik het vaak met ouders in mijn praktijk over heb:

Het ene moment zitten we gezellig aan de spelling en bij rekenen is het ruzie. De overprikkeling neemt toe en resulteert in klierig gedrag, de rust is ver te zoeken. De concentratieboog is gespannen, als er geen oprechte interesse is in de taken. Mama heeft bedacht waar we gaan zitten en hoe we het doen, nou dat kunnen we prima zelf bepalen. De lieve kant van je kind is achter het duiveltje verscholen. Als ik de boel wil sussen kijken ze me ongeïnteresseerd aan en als ik boos word is er emotie en worden ze verdrietig. De verbinding wordt dan direct weer gezocht, want we willen geen gespannen sfeer. Kortom, vanuit de gevoeligheid is er behoefte aan rust, ontspanning en verbinding. De sterke wil zorgt ervoor dat de autonomie voorop staat en er juist prikkels opgezocht worden en als het saai is is er kans op onderprikkeling en lijkt niets meer aan te slaan.

Maar ben ik zelf eigenlijk ook wel zo rustig? Welke spiegel houden Stan en Jens mij voor? Waarom voel ik me zo geraakt door hun gedrag en opmerkingen? De onrust die ik bij hen zie zit eigenlijk in mij. De hele situatie in de wereld raakt me enorm, het onzichtbare maakt het spannend, mensen sterven, je kunt niet bij je familie zijn. En nergens naar toe kunnen gaan als je dat zelf wilt is gewoonweg saai. Al deze gevoelens gieren door mijn lijf en dat geven de jongens mij terug. Dit besef doet me besluiten naar hen te luisteren, wat zeggen ze non-verbaal, wat weet ik zelf vanuit mijn innerlijke vrouw en wat laten zij mij zien.

’s Avonds houden we een gezinsoverleg. Iedereen brengt punten in. We beginnen met dat waar we in deze tijd dankbaar voor zijn. Stan vertelt dat hij dankbaar is voor het feit dat opa en oma gezond zijn. Door er niet meer naar toe te gaan, zorgen wij ervoor dat ze niet dood gaan mama. Jens vertelt dat hij zo blij is dat we allemaal samen zijn, elke dag weer. Als we het hebben over wat we kunnen doen om het een leuke tijd te maken met elkaar komen er allerlei ideeën op tafel: elke ochtend even sporten met een digitaal filmpje, een time out inzetten als je voelt dat je je niet kan concentreren, zelf kiezen van de volgorde van het huiswerk, even in bad gaan als je wilt ontspannen (ook midden op de dag), samen een voetbal challenge doen en de bingokaart vullen als het lukt. Mijn jongetje haakt meteen aan, hier krijg ik energie van!

Het geeft ruimte te beseffen dat je fouten mag maken, dat je als ouder ook mag aangeven dat je het moeilijk vindt. Hierdoor ben je juist ook een voorbeeld voor je kinderen. Belangrijk ook om zowel te ontspannen als te ontladen. Besef dat dit voor iedereen anders kan zijn. De volgende dag beginnen we rustig. Als er bij taal een diepe zucht komt als er een verslag geschreven moet worden over de schilderkunst legt Stan een hand op de mijne als hij mijn ogen groot ziet worden. Rustig maar hoor mama, als je het even niet zit zitten ga je toch gewoon even op de trampoline springen?