Werkelijk alle beren op de weg heb ik zien lopen in de weken voor onze gezinsvakantie naar Thailand. Zo ver vliegen naar een onbekend land met hoge temperaturen en eten waar onze jongens vaak hun neus voor optrekken in Nederland. ‘Oh nee mama, dat ruikt zo sterk, dat kan ik echt niet eten!’ De jongens zelf waren er ook niet gerust op. ‘Wat als ik nou een ijsje wil, hoe zeg ik dat dan als ik geen Thais spreek?’, ‘straks verhonger ik omdat ik niets lust’, ‘ik ben daar nog nooit geweest papa, dus ik weet helemaal niet of ik me daar gelukkig ga voelen’. Het innerlijke meisje was angstig, voelde zich onveilig en verschool zich achter het innerlijke jongetje van Jens die stoer riep; 'nou mama, opa kan ons dan wel hebben uitgenodigd, maar ik bel hem af en zeg dat we niet komen'.
Goede voorbereiding is het halve werk
Het grote dilemma van een Hooggevoelig & Strong-willed kind, namelijk de behoefte aan veiligheid en niet te veel prikkels en daarentegen de drang naar avontuur en autonomie speelde me voor mijn ogen af. Er waren momenten van totale paniek, wanneer het risico op mogelijk neerstorten van ons vliegtuig aan de orde kwam. Maar deze werden ook afgewisseld met verhalen over welke olifanten, grote spinnen en watervallen ze allemaal zouden tegenkomen als ze alleen de jungle in zouden gaan. Het was dus van belang om de heren goed voor te bereiden op wat komen ging. Samen keken we naar foto’s van niet alleen het land, maar ook de plekken waar ze zouden verblijven. Ieder mocht een eigen koffertje mee in de handbagage, waarin ze dingen zouden stoppen waar ze gelukkig van worden. Ervaring met de gelukskoffer hadden ze al vanuit school. Bij Jens ging er een knuffel in, uiteraard zijn grote liefde de voetbal (nee Jens, deze kan niet opgepompt in de koffer) en een zak snoep van opa en oma. Stan daarentegen ontwikkelde zich als een Macgyver in de dop. Zijn dagboek werd ingeladen om grootse belevenissen in op te schrijven, zijn zakmes lag klaar (helaas), een zwembroek, ook een knuffel en de foto van zijn vriendinnetje Coco. Dit werkte, hun innerlijke meisjes ontspanden.
Positiviteit versterkt kwaliteiten
Alle zorgen vooraf vallen van me af als ik na 12 uur veilig en wel in Bangkok uitstap. De reis is prima verlopen. Soms hand in hand, kijken naar waar je zin in hebt op je eigen tv-scherm, op het knopje drukken en stewardessen laten komen als je nog wat wilt drinken en heerlijk in slaap vallen met papa’s hand op je rug als de vermoeidheid je overvalt. De jongens hebben het prima gedaan. En wat blijkt? Thailand steelt vervolgens drie weken lang al onze harten. We dompelen ons onder in een bad van glimlachen, liefdevolle mensen, heerlijk eten, ceremonies in tempels, de mooiste kleuren, de lekkerste smaken en spannende fietstochten door de hoofdstad. We zijn samen als familie en ondanks dat het lijkt alsof vakantie geen ritme heeft, ontwikkelen we toch een manier van leven waar we met rust en regelmaat ons dankbaar voelen voor wat we allemaal mogen beleven. Zoals Michael Pluess schrijft over vantage sensitivity ervaar ik dat positieve beelden, ervaringen en manieren van omgaan met elkaar grote invloed heeft op onze jongens. Het diepe en langdurige effect van positiviteit versterkt de kwaliteiten van ons allemaal en er is ook meer ruimte als een schaduwkant zich even laat zien.
Van buiten naar binnen
Als je als ouder de kwaliteiten kan zien van een Hooggevoelig & Strong-willed kind kun je ook beter reageren op allerlei situaties die zich voordoen in de vakantie. Je kunt je kind erkennen in zijn of haar verwondering, in het intens genieten, of in de behoefte aan harmonie. En je kunt genieten zoals ik ook heb gedaan van hun humor, hun eigenzinnigheid, het ondernemend zijn ('mama, ik hou die tuctuc wel even aan hoor') en hun enthousiasme. En als al die prikkels er soms ook voor zorgen dat je kind negatieve aandacht vraagt dan is het fijn om hem of haar te helpen ontspannen. Al die prikkels die er zijn voor je kind zorgen namelijk voor het vaak naar buiten gericht zijn, terwijl de factor lichaamsbewustzijn (naar binnen toe) juist zo belangrijk is. Daar hadden Stan en Jens een prima oplossing voor. Toen we op de laatste avond vroegen wat ze toch echt nog het liefste wilden doen was het antwoord duidelijk en eensgezind: een massage! De lieve dames zaten allemaal op een rij en hun gezicht lichtten op toen ze de tweeling aan zagen komen. Zij lieten onze jongens de keuze maken en toen Stan met een tevreden gezicht zijn ogen sloot terwijl zijn voeten werden gemasseerd zei hij: 'mama, hoe zeg je in het Thais dat ik haar heel knap vind'?.
Kortom, een goede voorbereiding, het herkennen en erkennen van zowel negatieve als positieve emoties en het positief met elkaar omgaan in het land van de glimlach maakten de reis er een om nooit te vergeten!
